Afscheid

Zoals jullie deze week in mijn blog hebben kunnen lezen, hebben we woensdag 24 september j.l. onze lieve hond Demi moeten laten inslapen. Naar aanleiding van deze trieste gebeurtenis ontving ik een lieve mail van een dierbare vriendin die ik graag met jullie deel en mijn antwoord daarop.

Ontvangen mail

“Goedemorgen lieve Ron en Henriette,

Ik heb gisteren een kaartje gestuurd. En na lang nadenken wist ik nog niet wat ik erop moest zetten. Het dekt volgens mij de lading ook niet. Je zult het vandaag wel lezen. En nadat ik gisterenavond ook nog het what’s appje van Ron voorbij zag komen wist ik het zeker dat dat kaartje “de lading niet dekt”.

Er zijn ook geen woorden voor. Op de één of andere manier is Marian voor mij ook een mens geworden in mijn leven die ik heb gekend, terwijl dat helemaal niet zo is. Omdat jullie zo bijzonder en tegelijkertijd “mooi” omgaan met de feiten die jullie zijn overkomen de afgelopen jaren, en jullie daarbij zowel Marian als René altijd gelukkig nog een prominente plaats geven in jullie leven, heb je eigenlijk nog steeds als “buitenstaander” geen idee hoe je dan goed op het overlijden van die lieve Demi moet reageren. Eén ding denk ik wel dat Marian haar heeft opgewacht en dat Demi nu “gewoon, daar” ook weer een warm plekje heeft gevonden. Wat mij betreft dekt niets de lading als het om een dierbaar dier of mens gaat. Dan zijn er eigenlijk geen woorden voor.”

Nagedacht

Het afscheid van Demi en ons grote verdriet daarom heeft mij aan het denken gebracht. Waarom komt dit afscheid, wat het eerste afscheid is sinds het overlijden van René toch zo hard binnen? Ik heb daar over nagedacht en mijn vriendin het volgende antwoord gestuurd;

Mijn antwoord:

“Wat ben je toch een heerlijk mens en wat heb je het hart toch op je juiste plek zitten! Ik ben blij dat ik je mijn vriendin mag noemen! Ik ben erg benieuwd naar je lieve kaartje, zoals je wellicht weet hangt je enveloppe van een kerstkaartje geadresseerd “aan het meest bijzondere gezin wat wij kennen” inmiddels al jaren in onze gang.

Ron en ik hebben gisteren zitten filosoferen waarom het overlijden van Demi nu toch zo vreselijk hard binnenkomt en we denken beiden dat het verlies van Marian en René ervoor gezorgd heeft dat we – dit eerste verlies sinds 2009 – anders ervaren.

Toen ik Ron leerde kennen was het eerste plaatje van hem dat ik zag een foto van Ron samen met Demi. Net zoals Binky die samen met mij op mijn profielfoto stond. Ik werd het meisje met het hondje en Ron de man met de hond. Demi kwam in mijn leven en werd niet alleen ook mijn hond, maar ook Binky zijn vriendin en maatje.

Met het overlijden van Demi is er zeker voor Ron wederom een lijntje doorgeknipt met Marian maar ook met boek 1. Demi liep door van boek 1 naar boek 2 en ook ik ben heel veel van het lieve dier gaan houden zoals je dat doet met je honden.

Voor mij was woensdag ook weer een dag vol herinneringen. Het bracht herinneringen naar boven aan de euthanasie van René…, zoals het wachten op de dokter, het aftellen van de uren, de aankomst van de dokter en het eerste spuitje… Net zoals bij René en toch ook anders.

(Zie mijn blog over euthanasie: https://cirkelvanafscheid.nl/libelle-artikel-mijn-leven-met-henriette-aan-de-wiel/

Ondanks alle verdriet was het ook heel mooi, we zaten met alle kinderen bij elkaar en hebben allemaal gekroeld, gehuild en afscheid genomen van Demi. Uiteindelijk heb ik Demi op schoot genomen voor haar 1e spuitje (slaapmiddel) en ze is rustig ingeslapen terwijl Ron zijn gezicht dicht tegen haar hoofd hield, een aantal mensen handen vol liefde van ons op haar en dat was heel mooi. Hoe mooi is het, de liefde tussen een mens en dier.

Het definitieve afscheid, het wegbrengen naar het crematorium, haar daar achter laten en al was heftig en ik heb zo gehuild. Ik besef nu dat het grote verdriet niet alleen voor Demi was, het was ook weer een stuk definitief afscheid nemen, een stuk rouwverwerking en wederom het onherroepelijke van de dood waar we weer mee moeten dealen.

Terugkomend in een leger huis, dat we nu alleen met Binky buiten lopen, het klopt niet meer. Waar er eerst 2 honden liepen loopt er nu nog maar één hond en die loopt er ook ietwat verloren bij. Kortom het is zoveel meer dan alleen het verlies van een dierbare hond.

Wat me wel troost geeft, is de overtuiging die ik heb, dat Marian en Demi weer samen mogen zijn. En dat het afscheid en het gezamenlijke verdriet ons grote samengestelde gezin ook weer dichter naar elkaar toe heeft gebracht. Met zijn allen zwijgen bij het wachten tot Demi helemaal sliep en kijkend naar haar laatste ademhaling, anekdotes ophalen aan haar toch wel redelijke eigenwijze gedrag, lachend om mooie herinneringen, huilen en afscheid nemen, elkaar troosten en niemand die zich schaamt voor zijn of haar tranen en verdriet. Begrijpen waarom het zo moeilijk is, dat is mooi en dat zie ik weer als een aanwinst en diepere verbinding tussen ons allen. Dat is ook weer mooi.

Kortom, het was me het weekje wel. Ik hoop je snel weer te zien en je weer een dikke knuffel te mogen geven!!! Love you xxx Henriette”

De conclusie die ik kan trekken.. deze week hebben we weer veel geleerd over het leven, loslaten en koesteren!