Afscheid

Vandaag moeten we helaas afscheid nemen van een prachtige blonde dame op leeftijd, ze is heel erg ziek en het leven is voor haar vooral lijden geworden dus gaan we haar vanmiddag helpen om uit dit leven te stappen…

Graag deel ik met jullie hoe deze mooie dame in mijn leven kwam;

Als kind was ik altijd heel bang voor honden, het was een onverklaarbare angst. Die dusdanig was dat wanneer ik een hond tegenkwam ik naar de overkant van de straat ging om de hond te vermijden. Kwam ik bij iemand thuis met een hond dan durfde ik eigenlijk niet naar binnen en kon dan echt in paniek raken. Was ik eenmaal binnen dan durfde ik de hond echt niet te aaien of enig ander contact te maken. Tot… onze buurhond Max kwam, het was een cocker spaniël en een hele lieve hond. De eerste hond in mijn leven waar ik zowaar niet bang voor was en die ik zelfs spontaan ging uitlaten.

Angst

Toen mijn hele diepe angst voor honden door Max voorbij was wilde ik eigenlijk ook heel graag zo’n hondenvriend net zoals Max. En ieder jaar zette ik deze wens bovenaan mijn verlanglijstje voor Sinterklaas en mijn verjaardag. De presentjes kwamen maar geen hond, dus ik had een onvervulde wens. Later kwamen er katten in mijn leven omdat dat in combinatie met een fulltime baan toch gewoon was handiger te plannen valt en als dierenliefhebber hou ik ook van de poezenbeesten.

Op een dag ging ik de training “de brontaal van dieren” volgen bij dierentolk Mieke Zomer. Doordat je dan écht op zielsniveau contact maakt met een dier is mijn angst voor honden toen compleet verdwenen en laaide het verlangen van een eigen hond weer op. Echter mijn eerste man René vond het met 3 kleine kinderen en 2 katten wel druk genoeg in huis en hoe gingen we dat dan combineren met baan, vakanties en dergelijke? René was nogal van de praktische en ik heb dat een stuk minder in mijn systeem zitten vrees ik…

Toen René overleed in 2009 kwam het verlangen van een maatje, een hond om verplicht mee naar buiten te moeten en een afleiding voor de kinderen en mij weer volop naar boven. Omdat er toen geen man meer was die hier niet een mee ging is mijn hondje Binky al vrij snel in mijn leven gekomen. Een heel lief trouw en aanhankelijk dier, een ‘leeuwhondje’. Geen cocker spaniël want men vertelde mij dat dat geen goed plan was wanneer het je eerste hond is. Het was nogal een eigenwijs ras dus dat moest je maar niet doen.

En daar kwam ze

In 2010 kwam mijn huidige man Ron mijn leven binnen wandelen en wat een prachtige verrassing… hij had ook een hond. En wat voor een hond? Een prachtige blonde dame van bijna 7 jaar, een mooie cocker spaniël genaamd Demi! En zo ging mijn kinderlijke verlangen naar een cocker spaniël vele jaren na dato toch nog in vervulling. Binky en Demi werden al snel hele dikke vriendjes. Binky was nog jong en speels waardoor Demi ook weer speelser werd en ze samen heerlijk konden ravotten. Samen spelen in de sneeuw op wintersport, achter dezelfde stok aanrennen en kijken wie er sneller is, lekker samen achter de bal aan rennend op het strand of samen snuffelen bij een spannend stukje gras onderweg tijdens het uitlaten. Je rondje koppen tellen wanneer we buiten zitten, dat je op onmogelijk vroege tijden voor de slaapkamer deur stond te piepen omdat je naar binnen wilde, je grappige gaap geluidje wat je maakt wanneer je diep gaapt, we hebben zoveel mooie herinneringen aan je.

De laatste maanden wil Demi echter niet meer spelen, ze is een oude dame geworden en inmiddels 11 jaar. Maar nog steeds zijn Demi en Binky dikke vrienden en maatjes voor het leven. Sinds een aantal weken gaat Demi heel hard achteruit en hebben we haar meegenomen naar de dierenarts. Na urine- en bloedonderzoek bleek Demi ernstig nierfalen te hebben, ze was inmiddels al behoorlijk veel afgevallen en ze zou niet lang meer te leven hebben. De dierenarts sprak van maanden.

De maanden zijn het dus niet meer geworden maar weken, Demi eet sinds afgelopen zaterdag niets meer en is suf. Ze slaapt de hele dag, is nog meer gewicht afgevallen, staat wankel op haar benen, haar vacht is dof en ze verliest haar haren. Het is duidelijk geworden dat het leven voor haar geen enkele kwaliteit meer heeft. Ze is ontzettend ziek, zwak en we gaan haar vandaag uit haar lijden verlossen. Gisteren heb ik de dierenarts gebeld en gevraagd of ze vandaag langs kunnen komen om haar een spuitje te komen geven. Vreselijk telefoontje om te plegen kan ik je zeggen, met ingehouden tranen en een dichtgeknepen keel zo’n gesprek voeren valt niet mee.

Helaas brengt het ook weer ander verdriet naar boven. Het regelen van de euthanasie van René, ook deze keer ben ik weer degene die het regelt. De crematie van Demi is inmiddels ook geregeld en nu hebben we nog een paar uurtjes om met haar te kroelen. Als gezin zijn we inmiddels al een aantal dagen afscheid van haar aan het nemen, de tranen vloeien hier al dagen rijkelijk en straks zijn alle kinderen hier aanwezig om met zijn allen afscheid te nemen van een prachtige lieve blonde dame die we zo ontzettend gaan missen.

Wederom gemis, wederom verdriet en rouw, anders dan bij een mens maar toch heel heftig en pijnlijk aanwezig. Wederom een afscheid en dat brengt toch veel gevoelens van een ander afscheid van 5 jaar geleden naar boven.

Lieve Demi, dank je wel voor je liefde, je trouw en dat je Binky zijn metgezel bent geweest. Hij zal je ook zo gaan missen. Dank dat ik de afgelopen jaren ook je baasje mocht zijn en dat we van je mochten genieten. Ik zal je zo gaan missen lieve eigenwijze dame. Ik hou van je xxxx