Lieve René,

Gisteren was het alweer 6 jaar geleden dat je van ons heen ging, niet omdat je dat wilde maar omdat het leven lijden was geworden en je de strijd tegen de kanker helaas niet kon winnen. Ons verlaten, wat zal dat onmenselijk moeilijk voor je zijn geweest. Om je gezin met nog jonge kinderen en je vrouw achter te moeten laten. Wat was je toch sterk in die zware dagen en hoe waardig heb je dit alles gedaan. Ik ben zo trots op hoe je dat allemaal deed.

De wereld stond stil

Ook al stond de wereld stil na je dood, uiteindelijk gingen de dagen en  daarna het leven ook voor ons door. Sterker nog, de teller staat op 2190 dagen sinds je overlijden. Zoals je ongetwijfeld weet heb ik heel hard mijn best gedaan om mijn leven weer op te pakken, om het leven en de liefde weer te kunnen zien en vooral weer te kunnen voelen. Om weer ‘simpelweg’ gelukkig te worden. Wat ben ik blij dat ik zo’n overlevingsdrang had om het zonnetje weer te zien schijnen in plaats van dat donkere en zware niets waarin ik mij bevond na je overlijden. En, ik heb ieder feestje gevierd! Net zoals ik je dat had beloofd op je sterfbed.

Balans

Na 6 jaar kan ik de balans een beetje opmaken, ik heb meer rust in mijn leven ondanks onze drie pubers waar ik zo nu en dan mijn handen meer dan vol aan heb. Tot mijn verbazing vond ik al snel een nieuwe liefde ondanks mijn verdriet om jou. Een nieuwe man waarvan ik altijd heb gedacht dat je hem mijn kant op gestuurd hebt. Dat jij er – van hogerhand – een handje in geholpen hebt als mijn beschermengel. Het was in het begin heel eng hoor om weer lief te hebben, om weer van iemand te gaan houden, maar ik heb het wel gedaan. En ik ben iedere dag dankbaar voor dit nieuwe geluk.

“The deeper that sorrow carves into your being, the more joy you can contain.” Kahlil Gibran

De wijze woorden van de profeet Kahlil Gibran, na een diepe pijn kun je meer geluk ontvangen en waarderen.

Een nieuwe liefde en dus een nieuwe man, neemt niet weg dat er in mijn oorspronkelijke gezin een gat geslagen is… de vader van mijn kinderen is niet meer en dat gat kan geen enkele andere man opvullen. Net zomin als ik dat kan bij zijn oorspronkelijke gezin waar de moeder weggevallen is. Wij delen – naast veel liefde – ook de ervaring van je eerste partner verliezen aan de dood.

Missen

In de afgelopen zes jaren zijn de kinderen van redelijk jonge kinderen naar inmiddels mooie grote pubers gegaan en de oudste is inmiddels volwassen. Hij is een mooie grote vent die op zijn vader lijkt. Vanzelfsprekend missen ze je enorm. Ze hebben je in de afgelopen zes jaren, zoals dat gaat wanneer iemand overlijdt, hoog op een standbeeld gezet. Dat had je wel cool gevonden hoor, jij kan niets meer fout doen! Deze levende moeder daarentegen, kan nog van alles fout doen, niks standbeeld…, deze zeikt en zeurt uiteraard in de ogen van de pubers. Maar ja, ik ben er om ze op te voeden en dus heb ik de ondankbare taak om te zeuren, zaken te weigeren etc. Gelukkig is het niet altijd zo.

Ze praten er niet veel hoor, over hun gemis, verdriet of over jou. Het zijn geen praters, net zoals jij.  Ja, ik zie zo nu en dan ineens een foto of berichtje over jou op social media, op hun leeftijd is dat hun manier van communiceren.

Het doet mij zo’n pijn, als moeder, dat ik hen niet heb kunnen behoeden of beschermen voor dit grote verdriet. Dat zij op zo’n jonge leeftijd al te maken kregen met zo’n enorm verlies. Dat zullen zij in hun hele leven met zich meedragen. Je overlijden is een ervaring die hen ongetwijfeld ook gevormd heeft. Op welke manier, zullen we later wellicht nog horen of terugzien. Maar het vormt je hoe dan ook.

Oh jongen, wat zullen er in de jaren die nog komen gaan nog veel bijzondere momenten komen waarop je zo gemist wordt. Net zoals bij de diploma uitreikingen waarvan we er inmiddels al twee hebben gehad. Of straks wanneer ze op zichzelf gaan wonen, gaan trouwen of een kindje krijgen. Altijd is er dan die ontbrekende persoon die naast mij had moeten staan als een trotse vader. Ik weet zeker dat je er, op jouw manier, écht wel bij bent alleen kunnen we je niet horen, we kunnen je niet zien en niet aanraken. Je stem kan ik gelukkig nog heel goed voor de geest halen, ik hoor je nog in gedachten praten en lachen. Dat is iets waarvan ik hoop dat ik dat nog lang bij me mag dragen.

Verandering

In mijn leven, mijn familie en vrienden kring, in de tuin en huis is er sinds je overlijden veel veranderd. Het leven staat nu eenmaal niet stil. Na je overlijden had ik heel veel behoefte om het huis te veranderen. Geen idee waarom? Omdat ik iets van innerlijke rust zocht denk ik? Plus muren verven werkte bijna meditatief voor me. Gewoon simpel met de roller van boven naar beneden gaan, keer op keer.

Iedere keer wanneer we iets in de tuin veranderden vraag ik me altijd van binnen af of je het leuk zou vinden? Of je het een goede verandering zou vinden? Ik denk het wel hoor. Alleen… Toen we die enorme boom lieten omhakken wist ik van binnen dat je dat niet leuk had gevonden. je was gek op de tuin en op bomen. Maar ja, hij was enorm geworden! Toen je hem plantte was het natuurlijk nog maar een boompje.

Met een nieuwe partner in huis gaat dat natuurlijk ook allemaal gewoon door. De badkamer was bijvoorbeeld hoognodig aan vernieuwing toe na bijna 20 jaar, Die had je gaaf gevonden hoor die nieuwe badkamer.  Maar met een nieuwe partner wil je toch ook dat het ‘ons’ huis wordt en ‘ons’ is dan nu mijn nieuwe partner en ik. Dat voelt soms heel dubbel en toch ook juist. In boek 1 (jij en ik) was er een ‘ons’, in boek 2 waarvan de pagina’s na je overlijden volledig blanco en ongeschreven open lagen, is het ‘ons’ uiteindelijk veranderd in mijn nieuwe partner en ik. De kinderen gingen uiteraard wel gewoon mee in het ‘ons’ verhaal in boek 1 en 2.

En zo loopt het leven dan door, al 2190 dagen lang. In het begin dacht ik vaak ‘hoe ga ik in vredesnaam al die dagen doorkomen zonder jou?’ Inmiddels heb ik het geleerd om zonder jou door te leven, om zonder jou ook gelukkig te zijn. Maar zoals ik altijd aangeef, om het nieuwe geluk zit een zwart randje van rouw. Een randje van gemis.

Via een medium heb je ooit na je dood, aangegeven dat er niet zoiets bestaat als de dood. Dat het een andere dimensie is waarin jij je nu bevindt. Ik geloof daar ook in. Je gaf ook nog eens diverse boodschappen door, waarvan iedere keer terugkomt dat je super trots op me bent. Daar ben ik meer dan blij mee!

Ik hoop zo dat je het heel goed hebt daar, dat je innerlijke rust hebt, dat je vrede hebt met je lot en intens geluk voelt. Ik weet zeker dat wij elkaar, wanneer het mijn tijd is, weer tegen komen. Dat je op me wacht, wellicht samen met al die andere zielen die ik op mijn levenspad tegen gekomen ben.

Tot die tijd, ga ik van iedere dag een feestje proberen te maken, mij zo goed mogelijk bewust te zijn van het leven en het feit dat de tijd iedere dag door onze handen glipt. Doordat jij zo jong overleden bent, is dat mijn levensles geworden. Dat iets als ouder worden en tijd niet vanzelfsprekend is, net zomin als de toekomst. Dat ik vandaag en het NU heb en alleen mag hopen en dankbaar zijn voor morgen.

Veel liefs, we houden van je

Henriëtte

Wil je meer lezen over mijn zoektocht naar een nieuw leven? Lees dan mijn boek ‘En hij zei dag meisje’