Rouw vs bruiloft levert verdriet op?

Verdriet om hen die er niet meer zijn, snijdende rouw, het kan je zomaar op een bepaald moment overvallen en snoeihard toeslaan… Laatst heb ik dat weer ervaren tijdens een bruiloft.

Het was een zonnige dag, een perfecte dag voor een bruiloft van een prachtig mooi verliefd stel. Altijd mooi om te zien en te horen hoe verliefde jonge mensen die prachtige stap nemen. Ze werd door haar vader plechtig weggegeven en ze liepen liefdevol over de loper naar haar aanstaande man. Er was nog niets aan de hand bij mij qua emoties.

De dans

Later die avond tijdens het feest gaf de bruid te kennen aan haar gasten, na de eerste dans met haar kakelverse nieuwe man ingeluid te hebben, dat ze nu ging dansen met haar eerste grote liefde. Namelijk haar vader. En toen sloeg het snoeihard toe, het besef dat mijn mooie lieve dochter nooit op haar trouwdag met haar vader zal kunnen dansen, noch weggegeven zal kunnen worden door haar vader aan haar aanstaande. Bam!
Te midden van al het feestgedruis en de oh’s en ah’s… vond ik mezelf met enorme tranen in mijn ogen en een dikke grote brok in mijn keel. Vechtend tegen de tranen en het enorme verdriet wat zomaar toesloeg. Je wilt je verdriet wel toelaten, maar soms zijn de omstandigheden gewoon even niet zo dat je het kunt toelaten.

Gelukkig heeft mijn prachtige dochter nog jaren te gaan (hoop ik) alvorens ze in het huwelijk zal treden en heeft ze een lieve stiefvader en mooie grote broers die de honneurs eventueel ook kunnen waarnemen, maar het is natuurlijk niet hetzelfde. En ik? Ik zal op die dag ver in de toekomst ongetwijfeld met een zelfde brok in mijn keel en tranen in mijn ogen daar als trotse mama staan. En ik weet zeker dat ergens vanaf een plekje in de hemel haar vader op zijn manier naast haar zal staan, beretrots zal zijn en haar zal beschermen zoals hij altijd doet.

Liefs,

Henriëtte