Vanmorgen vroeg gingen mijn gedachten, zoals ze wel vaker doen 4 jaar terug in de tijd… naar december 2009.
Het was mijn eerste kerst zonder mijn geliefde, de eerste van velen die hij niet meer mee zou maken en ik weet nog goed hoe ellendig en eenzaam ik me destijds voelde. Zeker ook in de weken en dagen voorafgaand aan de kerst waar je overal waar je maar kijkt geconfronteerd wordt met ‘gezelligheid’, ‘familiefeesten’, ‘uitbundigheid’, ‘liefde’, ‘romantiek’ noem maar op. Op de televisie zie je allemaal van die reclames voorbij komen van oh zo gezellige families en emotionele warme momenten zoals bij de reclame van de Jumbo. Om maar niet te spreken over de uitzending van “All you need is love” op kerstavond… Alles zou je ervoor over hebben om nog een keer verrast te worden met de komst van je geliefde maar je weet dat die wens onvervulbaar is… Heel pijnlijk allemaal.
Ik ben nu 4 jaar verder en prijs mezelf enorm gelukkig dat ik weer met veel plezier en liefde naar de kerstdagen mag uitkijken. Iedere dag opnieuw ben ik dankbaar voor mijn nieuwe geluk en dat ik me weer zo mag voelen maar dat betekent zeker niet dat ik vergeten ben hoe het voelde… En ik realiseer me dat er heel veel mensen buiten rondlopen die nu midden in deze fase zitten en de feestdagen door moeten zien te komen.
Eenzaam
Met de kerstdagen zijn er natuurlijk veel eenzame mensen onder ons, bijvoorbeeld eenzame ouderen zoals we recent op televisie hebben kunnen zien bij Geer en Goor, maar deze blog richt zich voornamelijk op hen die een geliefde zijn verloren en deze eerste kerst moeten zien te overleven want zo voelt het meestal wel aan.
Ik vergeet nooit meer dat ontzettend moeilijke moment om 12 uur op oudejaarsavond… Het is een behoorlijk confronterend moment wanneer je om 12 uur niet je geliefde als eerste een hele dikke kus en knuffel mag en kan geven. Het jaar 2014 wat je geliefde niet meer mee mag gaan maken. Er zullen geen herinneringen geschreven worden meer in dit nieuwe jaar. Hij of zij zal altijd achterblijven in het oude jaar…
Ik weet nog goed dat het depressieve en ellendige gevoel wat bij het rouwproces hoort, in de maand december het grootst was, je voelt je verscheurd door verdriet en probeerde er toch nog iets van te maken voor de kinderen. Toch die kerstboom neerzetten en optuigen. Met tranen die branden achter je ogen en de snik in je keel… Toch plannen maken voor de kerstdagen en oud en nieuw. Toch proberen om die dagen te overleven met je dierbaren om je heen. Maar diep van binnen voelde ik me zo vreselijk. Ik was dan ook zo blij en opgelucht toen het nieuwe jaar begonnen was! Gevoelsmatig zette ik een soort van streep eronder en wilde maar al te graag proberen om in het nieuwe jaar, een nieuw begin van een nieuw leven op te gaan bouwen.
Het zit ongetwijfeld tussen je oren want laten we wel zijn, zoveel verschil zit er niet in 31 december en 1 januari. Beide zijn gewoon dagen. Dit jaar valt het op een dinsdag en een woensdag. Het enige verschil is dat je vrij bent van je werk op nieuwjaarsdag en dat je boodschappen in huis moet hebben want de winkels zijn dicht. Dat is heel rationeel gedacht en benaderd. Echter wanneer je in de rouw bent is het rationele vaak ver te zoeken en hebben de emoties de overhand en zeker in de december maand. Dus zit er vaak een behoorlijke lading aan deze feestdagen.
Ik heb dat jaar ook geen kerstkaarten verstuurd, het idee alleen al dat je een kaart moet gaan schrijven en dat de naam van je geliefde er niet meer als vanzelf bij gezet zal worden. Terwijl hij er voor je gevoel juist nog wel bij zou moeten staan. Ik kon het niet opbrengen om ze te schrijven en verzenden.
Hieronder volgt een heel klein stukje uit mijn blog van destijds;
December, we zijn inmiddels wederom een nieuwe maand ingegaan, weer een nieuwe maand die René niet meer mee mag maken. Dat onherroepelijke blijf ik nog steeds erg lastig en moeilijk vinden. De woorden ‘nooit meer’ zijn zo hard.
En nu valt december natuurlijk helemaal onder de top 3 van de meest klote maanden die er zijn in een rouwproces, zeker het eerste jaar zal dat het moeilijkst zijn neem ik aan? Hoop ik? Er is gelukkig ook niemand die van mij verwacht dat ik loop te juichen en te springen deze maand en ik besef dat dit ook best moeilijk is voor de mensen om mij heen. Ze zien dat ik in een dip zit maar ze kunnen mij er niet uit halen. Het lukt me zelf ook niet.
Ook voor de mensen om je heen is het heel moeilijk. Wat kun je doen? Uiteindelijk is het iets waar je zelf doorheen moet zien te komen maar het is wel heel fijn wanneer er mensen om je heen zijn die je helpen, uitnodigen, steunen en niets van je verwachten maar er gewoon voor je zijn.
Mocht je je herkennen in dit verhaal dan wens ik je heel veel sterkte toe voor de komende dagen. Probeer iedere dag stapje voor stapje te nemen en wees maar gewoon verdrietig, het mag er zijn. Deze dagen gaan ook weer voorbij en er komen weer betere dagen aan. Stap voor stap, neem je tijd.
Maar natuurlijk is het eerst belangrijk om de feestdagen te overleven en deze komende dagen door te zien komen.
Heel veel sterkte en liefs gewenst,
Henriëtte
