Terwijl het onverminderd door regent hier in Burgh Haamstede denk ik in de caravan van mijn schoonouders terug aan de dag van vijf jaar geleden. Het is vandaag is het 1825 dagen na dato, oftewel vijf jaar geleden dat mijn toenmalige partner en de vader van mijn kinderen René van den Berg overleed. Sindsdien zijn er vijf jaren verstreken en is het ineens een soort van ‘jubileum’ datum wat toch weer anders aanvoelt dan de jaren hier voorafgaand. Het is ineens zoveel, vijf jaar!

Ik herinner

Ik herinner me de dag van toen, woensdag 26 augustus 2009 nog als de dag van gisteren. Het was de zwaarste en emotioneelste dag uit mijn leven en dat van mijn kinderen. Vanaf het moment dat ik vroeg in de ochtend wakker werd wist ik dat ik hem die dag zou moeten laten gaan, voor altijd loslaten en definitief afscheid nemen… Het was de dag dat René voor de laatste keer naar mij keek en zijn laatste woorden hier op aarde uitsprak. Hij zei; ‘dag meisje…’

Zoals ik al schrijf, herinner ik nog precies hoe het voelde die dag, echter er zijn toch ook gebeurtenissen van die laatste periode, die niet meer zo helder zijn. Zou het komen omdat ze wellicht te heftig waren om ze goed in mijn geheugen op te slaan? Of te heftig om ze naar boven te laten komen? Ze zullen ongetwijfeld ergens in de grijze brij van geheugencellen opgeslagen liggen maar ik kan er niet bij, ik wil er ook niet bij hoor. Ik stel me zo voor dat wanneer je zo’n dag vol emoties als een klinisch staatje op een excell sheet zou vertalen, de emotiepieken wellicht door het plafond pieken en er overheen gaan.

Terug kijkend

Terug kijkend naar de afgelopen vijf jaar is mijn leven ingrijpend veranderd, heb ik helaas vaker afscheid van mensen moeten nemen en ben ik zelf door deze heftige ervaring ook veranderd. 26 augustus 2009 begon mijn nieuwe leven, of ik dat nu wilde of niet.

Rouw is een heel gevecht en iets wat nooit meer weg gaat. Het gemis en de pijn worden minder scherp maar kunnen soms venijnig uit de hoek komen en je in hun greep nemen. Hoe ik dat allemaal ervaren heb, is inmiddels grotendeels te lezen in het boek wat ik dit jaar uitgebracht heb over deze ervaring. En hij zei; ‘dag, meisje…’ vertelt al mijn emoties, ervaringen en mijn zoektocht naar een nieuw begin.

De vader van mijn kinderen is niet meer, al vijf lange jaren niet en zijn kinderen missen hem nog iedere dag. Zij zijn de afgelopen jaren van kind naar pubers en zelfs 1 jong volwassen gegroeid en hebben inmiddels een behoorlijke ontwikkeling ondergaan. Ik geloof in het hiernamaals of hoe je het ook noemen wilt en ik ben ervan overtuigd dat hij ergens, in een andere dimensie, naar ons kijkt, ons af en toe behoed, met ons mee leeft, met ons mee reist en ziet hoe we het allemaal doen. Dat hij super trots is op zijn prachtige kinderen.

Zoals ik aan het begin van deze blog al schrijf, ben ik op vakantie in de caravan van mijn schoonouders. Dat zijn de ouders van René. Aan deze caravan en kampeervakanties kleven veel herinneringen, van leuke en fijne vakanties in Frankrijk met nog kleine kinderen. Of het nu komt omdat het nu vijf jaar is of dat de vakantie veel herinneringen naar boven haalt, maar de emoties zitten hoog de afgelopen weken. Dat doet rouw ook met je, het reist met je mee waar je ook naartoe gaat en het maakt dan niet uit hoeveel jaren er verstreken zijn. Rouw is een geduldige partner die ineens kan opduiken uit het niets.

De augustus maand is voor mij de maand van stil staan bij René en mijn moeder die zes jaar geleden overleed, ik doe dat samen met mijn nieuwe partner want ook zijn vrouw en moeder van zijn kinderen overleed in augustus vijf jaar geleden. Je kunt wel zeggen dat het een beladen maand is ondanks dat het vaak ook de vakantie maand is.

Stil staan

Vandaag sta ik extra stil bij René, denk aan alle mensen die hem missen en zal vanavond traditie getrouw een borrel op hem nemen met een aantal van zijn dierbare vrienden. Die traditie, dat had hij heel mooi gevonden, dat weet ik zeker.

Ik heb geleerd dat het leven door gaat, of je dat nu wilt of niet en dat het goed is om daarin mee te gaan. Je kunt namelijk niet stil blijven staan, zo werkt het leven niet. Maar je kunt wel op bepaalde momenten stil staan, terugkijken, je verwonderen over het aantal dagen wat inmiddels alweer verstreken is en herinneringen ophalen.

Liefs Henriëtte