Vandaag deel ik een klein stukje uit mijn boek; En hij zei… “Dag meisje.” Het boek gaat over mijn rouw en rouwverwerking na het verlies van mijn geliefde. Ik heb het boek in de afgelopen jaren vanuit mijn hart én met de beste bedoelingen geschreven in de hoop dat ik andere rouwenden, buitenstaanders en hulpverleners met mijn verhaal kan helpen.
Onderstaand stukje gaat over mijn ervaring hoe buitenstaanders soms met rouw omgaan.
Wanneer je de boeken er zo op na leest krijg je een beetje het gevoel dat er namens de buitenstaanders voor rouwverwerking een jaar lijkt te staan. Wellicht dat jij er van de buitenstaanders een paar maanden bij krijgt? Maar het kan ook zijn dat ze na een half jaar al zoiets hebben van “kom op!”
Die ‘buitenstaanders’ daar ga je waarschijnlijk nog wel meer mee te maken krijgen. Als een persoon in je naaste omgeving veel verdriet heeft, staan de meeste mensen er vaak machteloos bij. Denk maar eens terug, hoe was dat voor jou voordat je zelf deze ervaring in de schoot geworpen kreeg? Hoe kun je troost bieden bij zo’n groot verlies? Welke woorden zeg je tegen een mens in rouw zodat die persoon daar iets aan heeft? De pijn die je voelt wordt meer verzacht door een aanraking op je hand of schouder of dat er ‘gewoon’ iemand bij je is en ook zwijgend naast je kan zitten.
“De mooie dingen van het leven worden niet gezegd met de mond, maar met de ogen”
Olaf Hoenson
Uit onmacht hebben velen de neiging om het eerste half jaar mensen die een groot verlies te verwerken hebben, te negeren of te ontwijken. Of… ze zeggen goed bedoeld de meest verkeerde dingen. Na een half jaar durven ze pas weer toenadering te zoeken. Je kunt het de mensen natuurlijk ook niet kwalijk nemen want hé, wist jij voorheen dat het zo’n pijn zou doen? Dat je je zo zou voelen? Nee toch? Ik had ook geen flauw idee dat het zou voelen zoals het voelde. Toen een vriendin 2 jaar voor mij weduwe werd, heb ik me geprobeerd in te leven in haar gevoel en haar verdriet, maar dat haalt het absoluut niet bij het gevoel en het enorme verdriet wat je hebt wanneer het je zelf overkomt.
Ik hoop van harte dat er een tijd komt dat het hele onderwerp dood en rouw wat meer bespreekbaar zal zijn in onze cultuur & maatschappij. Het is tenslotte de enige zekerheid die we hebben, we gaan allemaal op een dag dood. Dat gegeven staat vast op het moment dat je geboren wordt.
Ik hoop dat er een moment komt dat mensen elkaar niet meteen zullen beoordelen / veroordelen of sowieso meteen oordelen, maar (proberen) begrip te hebben voor andermans situatie, ondanks dat ze zelf niet weten wat het inhoudt. Ik hoop dat er een tijd komt dat een ieder lief en mild is voor zijn/haar medemens.
Rouw is zo’n raar iets. Je weet pas wat het inhoudt op het moment dat je zelf een naaste geliefde verliest en dan nog snap je het vaak zelf niet eens! Daarbij komt dat rouw geen projectje is wat je zomaar even af kan ronden of sluiten. Rouw is een verlies wat nooit meer weg zal gaan, je leert ermee leven. Het ene moment staat het op de voorgrond en de andere keer zakt het weer naar de achtergrond maar helemaal weg gaan dat gebeurt nooit.
Als rouwende komen onderstaande gevoelens je wellicht heel herkenbaar voor:
- Ik voel me zo verloren, ik heb geen idee meer welke kant ik op moet gaan.
- Ik voel een intense pijn, lichamelijk en geestelijk die aan me vreet.
- Ik ben in shock, soms lijkt het even normaal… tot de waarheid weer keihard tot me doordringt.
- Een emotionele ramp die alleen maar erger lijkt te worden.
- Ik ben radeloos.
- Ik voel een intens verdriet alsof er een lichaamsdeel van me geamputeerd is.
- Ik voel me drijven op een vlot in de oceaan, ben aan het overleven maar heb geen idee waar ik naartoe moet.
- Ik zit in een emotionele rollercoaster.
- De snelheidstrein waar mijn partner en ik in zaten hebben inmiddels verschillende sporen, hij is bij zijn eindstation aangekomen en ik reis alleen door naar onbekende bestemming.
- Ik ben mijn andere helft kwijt en ik weet niet hoe ik daar overheen kan komen.
- Ik ben al het vertrouwen in het leven kwijt en hoef ook niet meer zo nodig.
- Iedere keer gaat er weer een luikje open van rouw, ik hoef maar een nummer op de radio te horen en hup daar ga ik weer.
- Denk je dat je het allemaal weer een beetje op de rit hebt, donder je weer onderuit.
- Ik voel me alsof mijn hart uit mijn lijf gerukt is.
Dit zijn allemaal gevoelens die voor de meeste rouwenden heel herkenbaar zijn, in welke vorm dan ook. Je dierbare verliezen is nu eenmaal een diepschokkende ervaring en ik zal de laatste zijn die tegen je zegt; “Meid kom op!” of wat ik destijds hoorde, nog zo’n dooddoener… “je bent nog jong!!!” Grrr, echt vreselijk dit soort opmerkingen. Maar ik heb ze helaas genoeg gehoord en met een beetje pech vrees ik dat ook jij ze – in welke variant dan ook – tegen zal komen.
Die opmerkingen dat je “nog jong bent” of “dat het allemaal wel weer goed komt’” of “je vindt wel weer nieuw geluk”, worden ongetwijfeld met de beste intenties gezegd, maar deze woorden zijn echt het laatste wat je op zo’n moment wilt horen.
Heel je wezen schreeuwt het namelijk uit dat het NIET goed komt! En dat je GEEN nieuw geluk wilt! Het enige wat je wilt is je geliefde terug en dat het allemaal weer normaal is/wordt! Eigenlijk heb je alleen maar behoefte aan een arm om je heen en troost. Je voelt je al zo vreselijk alleen en eenzaam. Want de enige die je had kunnen troosten, die is er niet meer.
Laat die woorden maar zitten. Zeer waarschijnlijk zijn de woorden die je zouden kunnen troosten nog niet uitgevonden, er zijn geen woorden voor dit verlies. Ik heb ze in de afgelopen jaren althans nog niet herkend of gehoord.
Ik heb zelf ervaren dat ik het prettiger vind om een arm om me heen te krijgen, een knuffel of een hand op mijn schouder, een knikje of iets van dien aard, dat doet dan veel meer dan loze woorden.
Wat je zelf kunt doen? Omring je met mensen die écht om je geven en je laten praten en huilen, hoe vaak je maar wilt. Deel samen de herinneringen, lach en huil samen over vroeger. Laat de helende kracht van verhalen vertellen zijn werk doen. Probeer afleiding te vinden in de dingen die je voorheen prettig of leuk vond. Omring jezelf met liefde en probeer je omgeving uit te leggen hoe je je voelt. Laat ze boeken lezen zoals dit boek zodat ze wellicht een klein beetje kunnen gaan invoelen hoe jij je voelt. Probeer aan te geven waar je behoefte aan hebt en ik hoop zo lieve lezer, dat de mensen in je omgeving geduld met je zullen hebben.
Wat ik graag voor jou wil doen middels dit boek, is je bij de hand nemen en je een eventuele leidraad geven zodat je weer langzaam op kunt gaan krabbelen. Zodat je weer beetje bij beetje opnieuw kunt gaan leren leven.
Maar pas op het moment dat jij daar aan toe bent! Dat je zelf weer op een dag keuzes kunt gaan maken voor jouw toekomst. Want weet je, de keuze is aan jou hoe jij hiermee om zult gaan in de toekomst. Ik kan alleen maar hopen dat je iets in dit boek zult vinden wat je houvast kan geven om de volgende stap te zetten op dit onbekende pad wat rouw heet.
Liefs Henriëtte
