Blog

Ja, je leest het goed, mijn blog is getiteld “Shoppende Weduwe”.

De shoppende weduwe, de winkeliers zien ze maar al te graag hun winkel binnen komen om de hele boel leeg te kopen. Waarom schrijf ik erover? Omdat mijn ervaring met rouw is dat ik ook heel graag wilde shoppen. Niet omdat het zo gezellig was, niet omdat ik zo dringend iets nodig had, niet omdat shoppen mijn lust en mijn leven is. Nee, ik ging shoppen om de leegte binnen in mij op te proberen te vullen met spullen, spullen die ik hoogstwaarschijnlijk niet écht nodig had. Kopen om het kopen om dat enorme gapende gat in mijn leven maar op te vullen. Herkenbaar?

In mijn boek ‘En hij ze; Dag. meisje…’, schrijf ik hier ook over. Over de niet te bedwingen koopdrang waar ik in terecht kwam en hoe ik dat uiteindelijk voor mezelf heb kunnen oplossen. Want het kost je natuurlijk niet alleen bakken met geld, maar het lost ook niets op. Er is geen enkel materieel ding, kledingstuk, paar schoenen of wat dan ook, wat de leegte die binnen in je ontstaan is, op te vullen. Natuurlijk vond ik het shoppen op zich wel leuk. Zo vond ik het heel fijn om spullen te kopen voor mijn huis die ik na het overlijden van mijn geliefde helemaal overhoop gegooid heb en totaal veranderd. Ik zocht een bepaalde rust in mijn huis en die heb ik geprobeerd te creëren. Ik wilde graag mijn hele slaapkamer veranderen ook omdat mijn geliefde daar overleden was en ik al jaren eigenlijk een andere slaapkamer sfeer wilde hebben. Na zijn overlijden had ik een grote behoefte aan een kamer die een oase van rust kon zijn voor mij. Ik had behoefte aan een kamer die spiritualiteit en een bepaalde zen sfeer zou uitstralen. Nu ik dan 24/7 alleenstaande moeder was had ik wel een plekje voor mezelf nodig om mij terug te kunnen trekken. En zo heb ik dat ook gedaan en ik moet zeggen, tot op de dag van vandaag is het nog steeds een heel fijne slaapkamer.

Kleding is ook zo’n ding, ik was voor het eerst in mijn leven spontaan afgevallen. Dat had ik nog nooit ervaren maar van verdriet val je af, het vreet je op. Je hebt negen van de tien keer geen trek in je eten en als je toch eet val je gewoon af…! Ik moet zeggen, ik kon wel wat kilo’s kwijt dus daar was ik dan weer niet rouwig om, wel om de reden. Ik kreeg dus een andere kledingmaat en op de een of andere manier was ik ook niet meer dezelfde persoon als die ik was voor zijn overlijden en dat vertaalde zich ook in andere kleding. Het leek wel alsof de kleding van ‘vroeger’ niet meer bij me paste? Dus kocht ik voor mezelf een geheel nieuwe garderobe en daar stond ik dan in de kleedkamers van alles te passen, eventueel te kopen en werd ik er dan uiteindelijk blij van? Vulden die kledingstukken het gapende gat?  Uh nee, dat dan weer niet. Nee hoor het moment van tevredenheid was kortstondig en de leegte bleef. Het hielp niet echt.

Happy Face

Wat ik me toen voorgenomen heb en eigenlijk tot op de dag van vandaag nog steeds doe is het volgende. Zodra ik iets wil kopen zoals bijvoorbeeld kleding, dan kijk ik nu vooral naar hoe het met écht staat? Is het de juiste kleur en staat het me voordelig of niet? Doet het iets met me? Krijg ik er een echt blij gezicht van? (Happy Face) Heb ik het echt nodig en waarom koop ik het? Goh ik klink wel als de eerste de beste echtgenoot wanneer ik dit zo zeg; “heb je het echt nodig?” “Nee schat, dat dan weer niet, maar ik wilde het gewoon hebben!” En toch, toch lieve dames hielp het mij wel om bepaalde zaken te laten liggen die me toch niet gelukkig maakten.

Wat kun je wel doen?

Tja wat kun je wel doen om die leegte binnen in je te vullen, als is het maar tijdelijk? Je kunt lekker met een vriend of vriendin naar een mooie voorstelling in het theater die je de broodnodige afleiding kunt geven. Of ga lekker naar de film, naar het strand heerlijk uitwaaien, een flinke wandeling maken in het bos. Geniet van een warme chocomelk met een flinke dot slagroom erop, verwen jezelf met een dagje sauna of wellness. Ga lekker eten bij vrienden of familie. Er zijn legio dingen te doen die je in ieder geval even wat comfort en warmte bieden zodat de leegte voor heel even naar de achtergrond gaat.

Die leegte, dat gat, dat gaat niet zomaar weg, dat is niet even iets wat je zomaar opgevuld krijgt. Dat gapende gat, dat wordt met de tijd en met het verstrijken van de jaren minder diep en groot, het verdriet en het gemis krijgt een plek en wordt minder scherp.

Veel liefs, Henriëtte