Voorlezen
Afgelopen donderdagavond was ik te gast in het Mariënhof in Amersfoort bij de viering van het tweejarig bestaan van uitvaartondernemer Kisner en van der Waarde. Ik mocht daar – voor het eerst sinds het verschijnen van mijn boek – voorlezen uit mijn boek “En hij zei; dag meisje…”, voor hun gasten.
Spannend!
Natuurlijk is het super spannend om voor een zaal met mensen te staan en dan voor het eerst voor te lezen uit mijn boek, het zijn mijn woorden, mijn heel persoonlijke ervaringen over de meest verdrietige en zwarte periode uit mijn leven. Waarom ik het dan toch doe? Omdat ik heel graag mensen wil bereiken en ze iets mee wil geven in die moeilijke en zwarte periode. Ik wil ze graag meegeven dat ze door moeten gaan, blijven knokken en dat het leven niet alleen neemt maar ook geeft.
Natuurlijk is het zeker in die begin periode van rouw niet voor te stellen dat je op een dag weer simpelweg gelukkig mag en kan zijn. Het is onmogelijk om je voor te stellen dat je je ooit weer beter gaat voelen? Dat de lach ook je hart en je ogen weer mag bereiken. Dat je de vogels weer kan horen zingen en de zon letterlijk en figuurlijk weer ziet schijnen.
Maar het is mogelijk en het kan, maar dat proces gaat niet zomaar, niet zonder slag of stoot en heeft tijd nodig. Hoeveel tijd? Dat is voor een ieder verschillend net zoals ieder rouwproces anders is. Het is belangrijk dat je in die beginperiode van rouw goed naar jezelf luistert en vooral lief voor jezelf bent. Dat je stapje voor stapje je leven weer probeert vorm te geven en opnieuw in gaat kleuren met de nieuwe kleuren die er in je leven gekomen zijn.
Na afloop van de avond was er een intiem samenzijn met alle gasten onder het genot van een hapje en een drankje. Dat was fijn want dat gaf mij de gelegenheid om wat gesprekken aan te knopen met de gasten. Zoals met een man die net 4 maanden daarvoor zijn vrouw verloren was en nog zo midden in al het verdriet en rouw zat. Maar hij had wel veel herkenning in mijn verhalen gevonden en dat gaf hem steun. Hoe geweldig is dat? Dat je dat voor iemand mag betekenen. Ik kan me als geen ander zijn verdriet en pijn voorstellen en dan is het zo fijn wanneer je iemand net dat steuntje in de rug mag bieden met je verhaal en/of mijn boek
Hier ga ik mee door
Na deze avond wist ik het zeker, hier ga ik mee door! Ik zal meer mijn verhaal gaan vertellen voor een publiek en hopen dat ik andere lotgenoten in de rouw dat steuntje in de rug mag bieden, herkenning in mijn verhaal en het voorbeeld mag zijn dat het leven weer in te kleuren is en vorm te geven na het overlijden van je geliefde. Net zoals in mijn favoriete onderstaande spreuk!
Liefs, Henriëtte
